Koniec Bazy Tarlakowej w Gdańsku Świbnie i co dalej?
Ryszard Bartel
Zakład Ryb Wędrownych IRS w Gdańsku
W latach 60. ubiegłego wieku zmniejszały się masy troci poławianych w Wiśle (Wiśniewolski 1987). Tarlaki troci wiślanej poławiano głównie w dopływach górnej Wisły – Dunajcu i Rabie, w mniejszym stopniu w Rudawie, Wisłoce, Sole i Skawie (Kołder 1954, 1956, 1958, Żarnecki 1960). Liczby poławianych tarlaków i pozyskiwanej ikry również się zmniejszały. Próbowano zwiększyć zarybianie dopływów Wisły materiałem zarybieniowym wychowanym z ikry od tarlaków troci poławianych w rzekach pomorskich (Bartel 1992, 2006a). Jednak ten system nie mógł być kontynuowany ze względu na ochronę populacji troci wiślanej.
Sprawę zachowania populacji i zapewnienia większej liczby ikry troci wiślanej podnoszono już w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku. W związku z projektami przegrodzenia rzeki w 1951 i 1952 r. podjęto próbę poławiania troci wędrującej w Wiśle pod Gdańskiem, a od 1953 r. w Wiśle bydgoskiej. Złowione trocie przewożono do basenów, gdzie przetrzymywano je do czasu tarła. Śmiertelność tych tarlaków była wysoka (Schoennett, Gęsicki 1958), co było powodem rezygnacji z tego przedsięwzięcia. Kolejna próba poławiania tarlaków troci w Wiśle koło Nieszawy i przetrzymywania ich do czasu tarła w stawach w Nieszawie przyniosła częściowo pozytywne rezultaty. Wśród złowionych ryb po dostarczeniu do stawów notowano znaczne straty. Warunki do przeprowadzania tarła były bardzo skromne i pozyskiwano niewielką ilość ikry. Zdarzało się, że w przypadku znacznego spadku temperatury wycierana ikra przymarzała do ścianek miski, co powodowało znaczną jej śmiertelność. W dalszym ciągu pozyskiwano ikrę z tarlaków troci poławianych w Dunajcu i Rabie.