Pierwsze informacje o projekcie pilotażowym pt. „Opracowanie alternatywnych metod zarządzania rybołówstwem drapieżnych ryb jeziorowych polegających na zastosowaniu materiału zarybieniowego pochodzącego z intensywnego chowu w obiegach recyrkulacyjnych”
Zdzisław Zakęś, Mirosław Szczepkowski, Andrzej Kapusta
Wzmiankowany w tytule projekt jest realizowany od 18 stycznia 2011 r., w ramach Programu Operacyjnego „Zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybackich 2007-2013”, Osi priorytetowej 3. „Środki służące wspólnemu interesowi”, Środka 3.5.„Projekty pilotażowe” (umowa nr 00004-61724-OR1400001/09/11).
Celem głównym projektu jest utrzymanie i/lub zwiększenie zasobów populacji ryb drapieżnych, szczupaka (Esox lucius) i sandacza (Sander lucioperca) w naturalnych zbiornikach wodnych. Wybór ryb drapieżnych jako przedmiotu projektu pilotażowego wynika z ich znaczenia w ekosystemach wodnych. Regulując liczebność populacji ryb małocennych, głównie karpiowatych, zapewniają one utrzymanie ichtiofauny w stanie równowagi biologicznej. Z kolei eliminując osobniki chore i osłabione wpływają w sposób bezpośredni na stan zdrowotny i kondycję populacji ryb zasiedlających zbiorniki naturalne. Najważniejszymi drapieżnikami naszych wód są szczupak i sandacz. Obydwa te gatunki należą do najcenniejszych gospodarczo ryb, tzw. wyborowych. Z uwagi na wysokie walory dietetyczne mięsa są gatunkami poszukiwanymi przez konsumentów. Bezsprzecznie, rosnący popyt na ryby drapieżne determinuje ich podaż. Świadczy o tym ich udział w komercyjnych odłowach rybackich, a także działania rybackich użytkowników wód (ochrona bierna i aktywna). Dodatkowo gatunki te są bardzo cenione przez wędkarzy, a szczupak jest najchętniej poławianą przez nich rybą w wodach Polski. Odnotować jednak należy, że zasoby naturalne tych gatunków są ograniczone, a niekorzystne zmiany w środowisku naturalnym wpływają negatywnie na efektywność naturalnego rozrodu i naturalnej rekrutacji. Silna presja ze strony rybaków i wędkarzy, a także kłusowników (szczególnie w okresie rozrodu) i rybożernych zwierząt wolno żyjących oraz niekorzystne zmiany w środowisku powodują, że dla utrzymania stanu zasobów tych gatunków niezbędne jest prowadzenie stałych, systematycznych zarybień.