Wzrost i przeżywalność w stawach ziemnych różnych form juwenalnego szczupaka wychowanego w systemach recyrkulacyjnych
Mirosław Szczepkowski, Zdzisław Zakęś, Andrzej Kapusta, Bożena Szczepkowska, Marek Hopko, Sylwia Jarmołowicz, Agata Kowalska, Michał Kozłowski, Konrad Partyka, Iwona Piotrowska, Krzysztof Wunderlich
Instytut Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie
Szczupak należy do gatunków ryb o wszechstronnym znaczeniu w ekosystemach wodnych. Odgrywa istotną ekologicznie rolę regulatora pogłowia innych gatunków ryb, przede wszystkim karpiowatych, a ze względu na szeroki zasięg występowania i liczebność ma on duże znaczenie w gospodarce rybackiej i wędkarskiej. W Polsce, zarówno w ujęciu ilościowym, jak i finansowym, szczupak jest najczęściej zarybianym gatunkiem ryb (Mickiewicz 2011). Zarybienia te są prowadzone głównie w oparciu o najmłodsze stadia rozwojowe – larwy lub materiał pochodzący z ekstensywnego chowu stawowego (narybek letni i jesienny). W ostatnich latach coraz częściej są stosowane i rozwijane techniki produkcji materiału zarybieniowego w systemach recyrkulacyjnych (RAS). Chów odbywa się w nich w warunkach kontrolowanych zapewniających optymalny wzrost ryb i ich wysoką przeżywalność. Dzięki doskonaleniu tej technologii chowu obecnie jest już możliwy np. intensywny chów juwenalnego szczupaka w RAS z zastosowaniem komercyjnych pasz sztucznych (Szczepkowski 2009). Przeszkodą w szerszym wykorzystaniu materiału pochodzącego z intensywnego chowu jest brak udokumentowanych danych na temat jego losów po wypuszczeniu do środowiska, czyli o efektywności zarybień tego rodzaju materiałem.
Celem przeprowadzonych badań było określenie tempa wzrostu, kondycji i przeżywalności trzech grup wielkości juwenalnego szczupaka wychowanego w RAS (masa ciała w przedziale od 1 do 20 g) i wsiedlonego do stawów ziemnych.