Ocena stanu ekologicznego jezior według Ramowej Dyrektywy Wodnej UE
Andrzej Hutorowicz
Instytut Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie
Przystępując do Unii Europejskiej Polska uznała obowiązujące w ramach tej wspólnoty prawo (art. 2 Aktu dotyczącego Traktatu o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej z 16 kwietnia 2003 r.), jest więc związana od dnia przystąpienia nie tylko postanowieniami traktatów założycielskich, ale także i innych aktów przyjętych przez instytucje Wspólnot oraz Europejski Bank Centralny przed dniem przystąpienia. Tym samym Polska zobowiązała się do wdrożenia na swoim obszarze m.in. postanowień Ramowej Dyrektywy Wodnej (Dyrektywa 2000/60/WE), która zakłada osiągnięcie najpóźniej w ciągu 15 lat od dnia wejścia w życie jej postanowień (a więc do 2015 roku, a fakt późniejszego o ponad dwa lata przyjęcia na siebie obowiązków płynących z postanowień Dyrektywy nie ma tu żadnego znaczenia) przynajmniej dobrego stanu wszystkich wód. Cel ten ma być osiągnięty za pomocą programu działań określonych w planach gospodarowania wodami w dorzeczach, które powinny obejmować wszystkie wody powierzchniowe w obrębie naturalnych jednostek hydrograficznych. W obrębie dorzeczy wydzielono tzw. części wód, obejmujące kategorie wód powierzchniowych, rozumiane jako rzeki, jeziora, wody przejściowe lub wody przybrzeżne lub jako sztuczne lub silnie zmienione części wód. Niezwykle istotnym krokiem w procedurze wdrażania RDW było opracowanie właściwych narzędzi do przeprowadzania oceny stanu wód powierzchniowych oraz analiza presji wywieranej przez człowieka.