Polska akwakultura w 2014 roku na podstawie analizy kwestionariuszy RRW-22. Część 1
Andrzej Lirski, Leszek Myszkowski
Instytut Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie
Polska, podobnie do innych krajów członkowskich jest zobowiązana zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) do przedkładania Komisji statystyk, dotyczących wszelkiej działalności w dziedzinie akwakultury, prowadzonej na ich terytoriach w wodach słodkich i słonych. Akwakultura oznacza hodowlę lub chów organizmów wodnych za pomocą technik opracowanych w celu zwiększenia produkcji powyżej naturalnej wydajności środowiska, w sytuacji gdy organizmy te pozostają własnością osoby fizycznej lub prawnej w ciągu całego okresu hodowli i chowu, do odłowu włącznie. Opracowane zestawienia statystyczne należy przekazywać do Komisji Europejskiej corocznie, z wyjątkiem informacji o strukturze (metodach produkcji), które wykonuje się co trzy lata.
W Polsce, jak dotychczas, produkcja w akwakulturze prowadzona jest wyłącznie z wykorzystaniem wód słodkich i koncentruje się na chowie i hodowli około trzydziestu gatunków ryb oraz jednego gatunku skorupiaków.
W krajowej akwakulturze prowadzone są trzy główne rodzaje działalności specjalizującej się w produkcji ryb przeznaczonych do konsumpcji:
1) stawowy chów i hodowla karpi oraz towarzysząca jej produkcja gatunków dodatkowych,
2) chów i hodowla ryb łososiowatych, głównie pstrągów tęczowych – w stawach ziemnych i betonowych, basenach i torach wodnych, przegrodach i sadzach,
3) chów i hodowla ryb (zazwyczaj ciepłolubnych, lecz także zimnolubnych) w systemach recyrkulacyjnych z zastosowaniem filtracji i oczyszczania wody, głównie sumów afrykańskich, tilapii, jesiotrów, łososia atlantyckiego.
Ponadto w Polsce zaczyna rozwijać się, podobnie jak w innych krajach unijnych, nowy segment akwakultury w postaci pozyskiwania ikry przeznaczonej do spożycia. Ikrę pobiera się głównie od jesiotrów, troci oraz pstrągów.
Oprócz produkcji organizmów wodnych przeznaczonych do konsumpcji, coraz bardziej istotną częścią krajowej akwakultury jest produkcja materiału obsadowego i zarybieniowego wielu gatunków ryb, w tym cennych przyrodniczo. Rosnący popyt i rozwój nowych technologii stymulują budowę obiektów wylęgarniczych (inkubujących ikrę ryb i produkujących wylęg ryb) oraz wylęgarniczo-podchowowych, które dodatkowo prowadzą dalszy podchów pozyskanego wylęgu do starszych form materiału zarybieniowego i obsadowego.
Zapotrzebowanie na ten materiał będzie w najbliższych latach dynamicznie rosło z kilku powodów, między innymi związanych z obowiązkiem zarybiania obwodów rybackich zgodnie z przyjętymi operatami rybackimi, koniecznością zarybiania polskich obszarów morskich oraz możliwością uzyskania środków finansowych za produkcję cennych gospodarczo rodzimych gatunków ryb w ramach programów wodnośrodowiskowych.