Akwakultura – narzędzie czynnej ochrony bioróżnorodności ekosystemów wodnych. Restytucja jesiotra ostronosego w południowej części basenu Morza Bałtyckiego
Ryszard Kolman
Zakład Ichtiologii, Instytut Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie
Jednym z ważnych celów Wspólnej Polityki Rybackiej UE jest ochrona żywych zasobów wodnych. Realizowana ona jest poprzez odpowiednie zarządzanie rybołówstwem oraz wspieranie rozwoju akwakultury. Dynamicznie rozwijająca się w ostatnich latach akwakultura pokrywa w coraz większym stopniu zapotrzebowanie na cenne rybie białko, rosnącej populacji obywateli UE, ograniczając presję rybołówstwa na naturalne populacje ryb, których liczebność drastycznie maleje w stopniu zagrażającym często ich istnieniu. W warunkach Polski szczególnie zagrożone są, między innymi, cenne rynkowo ryby wędrowne, dwuśrodowiskowe takie jak: łosoś Salmo salar, troć wędrowna Salmo trutta m. trutta, certa Vimba vimba oraz jesiotr bałtycki – ostronosy Acipenser oxyrinchus oxyrinchus, który w II połowie XX wieku praktycznie wyginął w basenie Morza Bałtyckiego (Wiśniewolski i in. 2006). Głównymi przyczynami drastycznego zmniejszenia liczebności populacji tych ryb lub ich całkowitego zaniku były nadmierne odłowy oraz zabudowa hydrotechniczna rzek, ograniczająca lub uniemożliwiająca wędrówki tarłowe i tym samym rozród naturalny. Odbudowa liczebności populacji lub ich restytucja była możliwa dzięki opracowaniu i zastosowaniu biotechnologii sztucznego rozrodu i wychowu materiału zarybieniowego, a następnie zarybień wybranych odcinków rzek.