Wykorzystanie systemu recyrkulacyjnego w tworzeniu stada tarłowego troci jeziorowej (Salmo trutta m. lacustris)
Bożena Szczepkowska1, Iwona Piotrowska1, Robert Stabiński2, Waldemar Bujkowski2, Michał Kozłowski1, Ewa Ulikowska1, Mirosław Szczepkowski1
1Zakład Hodowli Ryb Jesiotrowatych w Pieczarkach, Instytut Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie
2Gospodarstwo Rybackie Polskiego Związku Wędkarskiego w Suwałkach
Troć jeziorowa należy do najcenniejszych gatunków rodzimej ichtiofauny i występuje tylko w nielicznych miejscach. Zasiedla autochtonicznie wody jeziora Wdzydze i przyległych jezior, była także introdukowana do kilku zbiorników na Pojezierzu Suwalskim, m.in. jeziora Hańcza (Chybowski i in. 1994). W celu podtrzymania populacji troci jeziorowej tworzone są zachowawcze stada tarłowe w warunkach stawowych, m.in. w Ośrodku Zarybieniowym w Gawrych Rudzie należącym do Polskiego Związku Wędkarskiego w Suwałkach (fot. 1), oraz prowadzone są zarybienia (Mickiewicz 2016).
Troć jeziorowa jest gatunkiem dość trudnym w utrzymaniu na wszystkich etapach chowu. Problemy wynikają m.in. z wrażliwości ryb na choroby bakteryjne, niskiej tolerancji temperaturowej czy też dużej płochliwości. Obecnie coraz częściej do utrzymywania stad tarłowych różnych gatunków ryb, w celu pozyskiwania materiału do zarybień, stosuje się systemy ze zwrotnym obiegiem wody (recyrkulacyjne). W związku z tym podjęto również obserwacje mające na celu określenie możliwości wykorzystania systemów recyrkulacyjnych w utrzymaniu troci jeziorowej.