Podstawy prawnej ochrony kormorana (Phalacrocorax carbo) w Unii Europejskiej i w Polsce
Wojciech Brocki
Zakład Gospodarki Rybackiej i Ochrony Wód, Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie
W ostatnich latach populacja kormorana w Europie, także w Polsce, osiągnęła poziom, który staje się niebezpieczny dla środowiska i dla interesów gospodarczych człowieka. Kormoran w przyrodzie nie ma naturalnych wrogów, dzięki czemu ma doskonałe warunki do rozwoju populacji. Sprzyja temu człowiek zachowując się biernie, mimo że problem ten, dotkliwy także w Polsce ma znacznie szerszy zasięg.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN), która rejestruje zmiany liczebności gatunków, przy kolejnych ocenach, w latach 1988-2012 w odniesieniu do ochrony kormorana zajmowała niezmienne stanowisko. Stan populacji kormorana szacowano jako:
a. 1988 – niższe ryzyko / najmniejsza troska (LR/lc),
b. 1994 – niższe ryzyko / najmniejsza troska (LR/lc),
c. 2000 – niższe ryzyko / najmniejsza troska (LR/lc),
d. 2004 – najmniejszej troski (LC),
e. 2008 – najmniejszej troski (LC),
f. 2009 – najmniejszej troski (LC),
g. 2012 – najmniejszej troski (LC).
Określenie najmniejszej troski (least concern) stosuje się do gatunków niespełniających kryteriów kwalifikujących do którejś z kategorii zagrożenia lub bliskiego zagrożenia. Należą tu gatunki pospolite, szeroko rozprzestrzenione (Phalacrocorax… 2017). Kormorany są uważane przez rybaków i hodowców ryb za szkodniki (Pest… 2017).