Stanisław Sakowicz - prof. dr (1896 Psków - 1969 Dąbrowa k. Warszawy) - maturę uzyskał w 1914 r. w Pskowie i rozpoczął studia wyższe w Instytucie Inżynierii Lądowej w Petersburgu. Wybuch I wojny światowej i powołanie do armii rosyjskiej przerwały studia. Na froncie utracił prawą rękę. W 1922 r. podjął studia na Wydziale Rolniczym SGGW, pracując jako urzędnik w Banku Angielsko-Polskim w Warszawie. W 1927 r. uzyskał z odznaczeniem dyplom inżyniera rolnika w specjalności ichtiobiologii i rybactwa.
W latach 1927-1933 pracował w Zakładzie Ichtiobiologii i Rybactwa SGGW na stanowisku starszego asystenta. Do wybuchu drugiej wojny światowej piastował stanowisko referenta rybackiego, a następnie inspektora w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych. Przyczynił się do wprowadzenia racjonalnych metod w gospodarce rybackiej kraju i oparcia jej na naukowych podstawach. Jest współautorem ustawy rybackiej z 1932 r. Działał wśród rybaków zawodowych, zyskując sobie ich uznanie i zaufanie. Miarą popularności było przyznanie mu w 1935 r. przez Wielkopolskie i Pomorskie Towarzystwo Rybackie tytułu mistrza rybackiego.
W latach wojny kierował Związkiem Organizacji Rybackich, uczestniczył w szkoleniu nowych kadr, ucząc w Liceum Rybackim w Warszawie i Niższej Szkole Rybackiej w Tatarze pod Rawą Mazowiecką. Liceum to, pod szyldem kształcenia techników rybackich, kontynuowało w konspiracji studia ogólnorolnicze i specjalizację rybacką SGGW. Po powstaniu, w listopadzie 1944 r. wysiedlony wraz z domownikami z przyfrontowych Łomianek do Pruszkowa, gdzie przebywał do lutego 1945 r.
W marcu 1945 r. uzyskał stopień doktora nauk rolniczych, na podstawie pracy „Stawy rybne w Polsce”. W kwietniu tego roku podjął pracę w SGGW na stanowisku adiunkta Zakładu Ichtiobiologii i Rybactwa. Od maja 1945 r. do marca 1947 r. sprawował funkcję konsultanta do spraw rybackich w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych.
W latach 1945-1950 pełnił obowiązki organizacyjne i kierownicze w komitetach i instytucjach rybackich, a w tym: urzędującego wiceprezesa Związku Organizacji Rybackich, członka Kolegium Redakcyjnego „Przeglądu Rybackiego”, prezesa Rady Nadzorczej Centrali Rybnej (1946-1948), przewodniczącego Komitetu zarządzającego Funduszem Ochrony Rybołówstwa, przewodniczącego Zespołu Rybackiego Rady Naukowej przy Ministrze Rolnictwa.
W czerwcu 1950 r. uzyskał stopień docenta i powierzono mu zorganizowanie Instytutu Rybactwa Śródlądowego. Od chwili powstania, czyli od 1 stycznia 1951 r. kierował nim do 1968 r. We wrześniu 1951 r. otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego i rozpoczął organizować Wydział Rybacki na WSR w Olsztynie, pełniąc równolegle funkcję dziekana. Na Wydziale utworzył Katedrę Rybactwa, którą kierował aż do przejścia na emeryturę. Jednocześnie pełnił wiele funkcji naukowych z wyboru bądź mianowania, m.in. jako członek Redakcji Naczelnej „Roczników Nauk Rolniczych”, Komitetu Hydrobiologicznego PAN, Komitetu Nauk Zootechnicznych PAN, Rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Rolnictwa, Sekcji Rybackiej Komitetu Współpracy z FAO, rad naukowych szeregu placówek badawczych, m.in. Zakładu Biologii Wód PAN, Morskiego Instytutu Rybackiego oraz rodzimego Instytutu Rybactwa Śródlądowego. Kierował pracą grup naukowców różnych specjalności. Pod jego kierunkiem z końcem lat 40. zostały wykonane badania biologiczno-rybackie Wisły. Drugim wielkim przedsięwzięciem badawczym, realizowanym przez liczny zespół naukowców wielu dyscyplin, było poszukiwanie przyrodniczych podstaw produkcji rybackiej w jeziorach, co podsumowano w zbiorze prac „Projekt urządzenia gospodarki rybackiej w jeziorze Tajty”. Kontynuację stanowiły badania obejmujące kilkadziesiąt jezior okolic Węgorzewa, a później 3000 jezior całego kraju. Jednocześnie podjął zakrojone na dużą skalę badania zespołowe nad trocią jeziorową, bytującą w jeziorze Wdzydze, czego wynikiem jest obszerna monografia troci jeziorowej. We wrześniu 1961 r. uzyskał tytuł naukowy profesora zwyczajnego.
Dorobek publikacyjny prof. S. Sakowicza obejmuje 116 prac naukowych, popularyzatorskich i fachowych. Pod jego kierunkiem 40 osób uzyskało stopień magistra, 16 stopień doktora i 3 osoby stopień docenta. Wielu jego uczniów i wychowanków pełni obecnie ważne funkcje w nauce i praktyce rybackiej zarówno w kraju, jak i za granicą.
W okresie poprzedzającym wojnę otrzymał Złoty Krzyż Zasługi. W 1954 r. udekorowany został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1959 r. Krzyżem Oficerskim, a z okazji 40-lecia działalności w 1967 r. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Obok najbardziej przezeń cenionego dyplomu mistrza rybackiego, posiadał liczne krajowe i regionalne odznaczenia za zasługi położone na polu rozwoju rybactwa polskiego.
Zmarł w Dąbrowie pod Warszawą i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim [J.W.].